"Met positieve aandacht en communicatie kun je veel bereiken"

Sinds oktober 2020 woont mijn man in Wijkestein. Toen we er voor het eerst kwamen kijken, hadden we een positieve indruk. Het Atrium zag er gezellig uit, er hing een leuke sfeer en het personeel was aardig. Toen corona weer de kop opstak, bracht dat weinig goeds. Zieke bewoners en ziekte onder het personeel waardoor er veel wisselingen waren, zorgden voor veel onrust bij mijn man. Ook waren er weinig activiteiten. Als ik mijn man bezocht, liep ik in een vergelijkbaar pak als de verpleging en mijn man herkende me nauwelijks. Dat was een moeilijke tijd voor mij.

Ik zit mijn leven lang al in de zorg op verschillende gebieden en ben ook activiteitenbegeleidster geweest. Ik kom vijf middagen in de week bij mijn man. Ik lees hem voor, luister naar muziek, ga met hem wandelen, neem hem mee in de auto naar anderen en neem daarbij ook veel uit handen van de zorg. Anderzijds zie en hoor ik ook veel dingen die niet zo goed lopen. Het zijn vaak op zichzelf staande incidenten, maar voor mij loopt dat soms weleens op. Hier zeg ik wel iets van, maar er lijkt soms weinig tijd om echt te luisteren, het door te geven en te rapporteren. Dat is begrijpelijk met dertig bewoners, maar ik mis weleens de afspraken en de terugkoppeling. Maar daar wordt aan gewerkt, gelukkig. Want goede communicatie vind ik erg belangrijk. Niet alleen vanuit de afdeling, maar ook vanuit de organisatie in de vorm van een nieuwsbrief of informatie vanuit de cliëntenraad.

Toch lees ik ook positieve dingen in het digitale dossier. Zo las ik dat mijn man ’s nachts onrustig was geweest en dat ze een rondje met hem over de afdeling hadden gelopen. Dat vond ik fijn om te lezen. Daar maak ik uit op dat ze echt aandacht voor hem hebben. Inmiddels weten ze ook welk eten hij lekker vindt en ze halen dat desnoods voor hem van een andere huiskamer. Ook de pastor spreekt mijn man regelmatig, dat doet me goed. De activiteitenbegeleiding neemt hem mee naar buiten voor de boodschappen of gaan met hem fietsen. En de Mimakker is ook echt geweldig. Zij weet een bepaalde snaar te raken, waardoor hij echt zichzelf kan zijn. Dan fleurt hij helemaal op. Dat is super om te zien. Deze mensen zouden er meer mogen zijn. Ze zijn goud waard! Deze kwetsbare groep bewoners die niet meer voor zichzelf op kunnen komen en het niet meer kunnen vertellen, samen met hun geliefden die de zorg uit handen moeten geven en het beste willen, verdienen dit. We kunnen met positieve aandacht veel bereiken.