“Ik vind het fijn om bewoners rust en liefde in hun toch wel onrustige bestaan te kunnen geven"

Mijn moeder woonde in Wijkestein op de dementieafdeling. Toen ze overleed, ben ik me gaan oriënteren wat ik nog kon betekenen binnen de zorginstelling. Ik zocht contact met de activiteitenbegeleidster en zij vertelde me dat vrijwilligers op vrijdagochtend met de bewoners van de Notenhoff in Andel een wandeling maken. Ik wilde daar graag bij helpen.

In die tijd was het nog zo dat bewoners na het wandelen konden aanschuiven voor de warme maaltijd. Steeds vaker bleef ik dan hangen en keek ik of ik nog iets voor ze kon doen. Toen de warme maaltijd naar de avond ging en werd vervangen voor een broodmaaltijd, gaf me dat een minder voldaan gevoel om bij te helpen. Ze vroegen me of het misschien iets voor me was om op vrijdagochtend bij het ontbijt te komen helpen. Ik liep een ochtend mee en ik was direct verkocht.

Tijdens het ontbijt heb je veel contact met de mensen zelf. Het contact is bijna een-op-een omdat alle bewoners om de beurt de huiskamer binnenkomen. Je hebt dan echt de tijd om mensen aandacht te geven. Na mijn ontbijtdienst sluit ik nog steeds aan bij de wandelclub. In principe gaan we iedere vrijdagochtend op pad, ongeacht het weer. Alleen als het echt heel hard regent, gaan we niet. Maar als het even kan, gaat het door.  De mensen genieten er namelijk echt van. En dat het een geliefd uitje is, blijkt ook wel uit het feit dat er iedere week toch zeker zo’n 20 of 25 bewoners meegaan. Na de wandeling lopen we een rondje over de weekmarkt in Andel en kopen we daar een visje. Je ziet de bewoners dan gewoon genieten. Ik vind het heel dankbaar werk.

Ik vind het heel fijn om de bewoners wat rust en liefde in hun toch wel onrustige bestaan te kunnen geven. Als je dementerend bent, ben je vaak onrustig. Dat is heel schrijnend. Door er even erbij te gaan zitten, een arm om ze heen te slaan, even een stukje mee te lopen als ze onrustig zijn en een beetje extra aandacht te geven, probeer ik er voor de mensen te zijn.

Maaswaarden heeft de laatste jaren erg haar best gedaan om te zijn wat ze nu zijn. Er is meer gespecialiseerd personeel komen werken en het is geweldig om te zien hoeveel liefde het personeel uitstraalt naar de mensen en hoeveel geduld ze met de mensen hebben. Als vrijwilliger ervaar ik ook veel waardering van het personeel.

Wat ik heel mooi vind, is dat wanneer iemand iets niet wil, deze persoon niet gedwongen wordt. Op een rustige manier wordt het een paar minuten later gewoon nog eens voorgelegd, zodat iemand zelf de regie in handen heeft. Wat Maaswaarden, en dan in het bijzonder Liselotte, in de laatste jaren voor elkaar heeft gekregen, daar neem ik echt mijn petje voor af.